KARINCAYİYEN

Bilimsel Sınıflandırması

Alem (Kingdom): Hayvanlar (Animalia)
Şube (Phylum): Chordata
Sınıf (Class): Mammalia
Takım (Order): Xenarthra
Familya (Family): Myrmecophagidae
Cins (Genus): Tamandua
Bilimsel Adı: Myrmecophaga Tridactyla

Karıncayiyen Hakkında Genel Bilgiler

Av: Karıncalar, Termitler, Böcekler
Avcı: Puma, Yılanlar, Jaguar
Yaşam Alanı: Orman ve otlaklar
Beslenme Şekli: Hepçil

Fiziksel Özellikleri

Ortalama Yaşam Süresi:  9 – 20 yıl
Renk: Kahverengi, gri, siyah
Boy: 0.9 – 2.1 m
Kilo: 18 – 40 kg

“Tek bir karıncayiyen, bir günde 35.000 karınca tüketebilir.”

Karıncayiyen, Güney Yarımküre ‘de bulunan böcek yiyen bir memelidir. Karıncayiyenlerin dişleri yoktur. Bununla birlikte, beslenmelerinin büyük bölümünü oluşturan böcekleri yemek için uzun dillerini kullanırlar. Dört türün en bilinenleri olan dev karıncayiyenler, bir günde 35.000 karınca veya termit tüketebilir. Çoğu zoolog size şunu söyleyecektir: “Karıncayiyenle uğraşmayın çünkü o gerçekten, gerçekten arkadaş olmak istemiyor.”

Karıncayiyen Hakkında İlginç Bilgiler

Karıncayiyen, vücut büyüklüğüne göre en uzun dile sahip hayvandır.
Tembel hayvan, karıncayiyenin en yakın akrabalarından biridir, ancak ortak ataları 55 milyon yıl önce yaşamıştır.

Fiziksel Özellikleri ve Davranışı

Dört karıncayiyen türünün en büyüğü olan dev karıncayiyen, genellikle burundan kuyruğa 1.5 – 2.5 metre uzunluğunda ve ortalama 65 kg  ağırlığındadır. Uzun bir burnu, küçük gözleri ve yuvarlak kulakları olan dar bir kafası vardır. Dev karıncayiyenler, gövdesi boyunca beyaz-siyah bir şeritle birlikte kaba gri veya kahverengi kürke sahiptir. Gür kuyruğu 60 – 90 cm uzunluğundadır.

Dev karıncayiyenler, uzun ön pençeleri olan hayvanlardır. Güçlü bacaklarını ve pençelerini daha büyük hayvanları uzaklaştırmak için kullanırlar ve köşeye sıkıştıklarında agresifleşebilirler. Arka ayakları üzerinde yükselebilirler, kuyruklarını denge için kullanırlar. Genellikle asosyaldirler, diğer karıncayiyenler de dahil olmak üzere diğer hayvanlardan kaçınırlar, sadece çiftleşmek için bir araya gelirler.

Bu hayvanların görüşleri zayıftır, bu yüzden yiyecek bulmak için insanlardan 40 kat daha güçlü olan keskin koku alma duyularını kullanırlar. Dev karıncayiyenlerin göğüs kemiklerinden başlayarak iki ayağa ulaşabilen dilleri vardır. Dil üzerinde bulunan ters yöndeki dikenli çıkıntılar, yapışkan tükürükleriyle birlikte böceklerin toplanmasına yardımcı olan dillerini kaplar.

Kuzey Tamandualar dev karıncayiyenlerinkinden çok daha küçüktür, vücut uzunlukları 50- 150 cm arasında değişir ve kuyrukları 30 – 50 cm arasındadır. Bu tür, sırtlarından aşağı doğru uzanan belirgin, siyah bir “V” ile açık kahverengi tonlarında bir renktedir. Bu karıncayiyenler, hem gündüz hem de gece, genellikle yaklaşık sekiz saatlik süreler boyunca aktiftir ve zamanlarının yaklaşık yarısını ağaçlarda geçirirler.

Yakalı karıncayiyenler olarak da bilinen güney tamanduaları, 60 – 100 cm arasında değişir ve kuyrukları 40- 60 cm arasındadır. Bazılarının sarı, ten rengi veya kahverengi bir taban rengi üzerinde siyah lekeleri vardır. Kuyruğun alt tarafı ve ucu tüysüz ve biraz pulludur. Öncelikle gece aktiflerdir ancak bazen gün içinde de aktiftirler. Yakalı karıncayiyenler, zamanlarının çoğunu, yerde biraz beceriksiz oldukları için ağaçta yiyecek arayarak geçirirler.

Tamandualar, tehdit edildiğinde kuyruğunun altındaki bir bezden kokarca benzeri bir koku bombasını patlatabilmeleri nedeniyle bazen “ormanın kokusu” olarak da adlandırılır.

İpeksi karıncayiyenler, 1 kg’dan daha az ağırlığa sahiptirler ve türlerin en küçüğüdür. Ağaçların tepelerinde yaşayan, nadiren yere inen gece aktif olan hayvanlardır. Bu hayvanları vahşi doğada bulmak zordur, bu nedenle sosyal alışkanlıkları hakkında çok az şey bilinmektedir.

Yaşam Alanı

Dev karıncayiyen, Orta ve Güney Amerika’nın otlaklarında, ormanlarında, dağlık bölgelerinde yaşayan bir hayvandır. Gelişmek için, karıncaların  bol miktarda bulunduğu geniş çimenlik alanların yanı sıra ormanlık alanlara da ihtiyaç duyarlar.

Kuzey tamanduaları yağmur ormanlarında, tarlalarda, ormanlarında ve kurak savanalarda yaşarlar. Genellikle karınca ve termit yuvalarına ev sahipliği yapan bol miktarda asmanın olduğu dere ve ağaçların yanında yaşarlar. Aktif olmadıklarında, ağaçlarda veya diğer hayvanların yuvalarında dinlenirler.

Güney tamanduaları, Güney Amerika’da, güneyde Venezuela ve Trinidad’dan kuzey Arjantin’e, güney Brezilya ve Uruguay’a kadar, 2000 km kadar yükseklikte yaşayabilirler. Bu karıncayiyenler ayrıca genellikle akarsuların ve nehirlerin yakınında da yaşarlar.

Yaşam Döngüsü

Tüm dişi karıncayiyenler tek bir bebek doğurur, ancak gebelik süresi türe ve bazen de bölgeye göre değişir. Dev karıncayiyenler yaklaşık 190 günlük bir gebelik süresine sahipken, tamandua gebeliği 130 ila 150 gün arasında değişmektedir. İpeksi karıncayiyenlerin 120 günlük bir gebelik süresi vardır.

Dişi karıncayiyenler ayakta doğururlar. Emzirme dönemlerinin çoğunu, yırtıcılardan korunmak için annelerinin sırtında geçirirler ve annelerinin yarısı kadar olana kadar orada kalırlar. Anneleriyle iki yıla kadar vakit geçirebilirler ve genellikle dişi tekrar hamile kaldığında bağımsız hale gelirler. Erkek karıncayiyenler testislerini vücutlarının içinde saklar; üreme alışkanlıkları hakkında çok az şey biliniyor, ancak her dokuz ayda bir üreyebilirler. Karıncayiyenler 2,5 ila 4 yıl arasında cinsel olgunluğa ulaşır. Yaşam süreleri vahşi doğada 14 yıl ve esaret altında 26 yıla kadardır.

Karıncayiyen Ne Yer?

Her tür karıncayiyen, keskin pençelerini karınca yuvalarını ve böcek yuvalarını parçalamak için kullanır. Uzun dillerini dakikada 150 defaya kadar kaydırarak hızlıca yemek yerler. Çoğu dev karıncayiyen ve tamandu, 40 saniyeden daha kısa bir sürede karınca yuvaları veya termit tepeciklerini boşaltabilir. Bu hızlı yemeklerin iki amacı vardır. Birincisi, böceklerin bir kısmını tekrar çoğalmaları için yuvalarında bırakırlar, böylece sürekli bir besin kaynağına sahip olurlar. İkinci olarak, böcekler yuvalarına yönelik tehlikenin farkına vardıklarında karıncaların acı verici sokmalarından kaçınırlar. İpeksi karıncayiyenler, ağaçların tepelerinde bulunan böcekleri de tüketir. Güney tamanduaları ordu karıncalarını ve yaprak yiyen karıncaları yemekten kaçınır çünkü bu türler güçlü kimyasal savunmaya sahiptir. Ayrıca bal ve arı da yerler.

Avcıları ve Tehlikeleri

Uluslararası Doğa Koruma Birliği (IUCN) Kırmızı Listesi, Orta Amerika’da en çok tehdit altındaki memeliler olan ve Guatemala, El Salvador ve Uruguay’da nesli tükenmiş olan dev karıncayiyenleri savunmasız olarak sınıflandırmaktadır. Şeker kamışı yetiştiricileri tarlalarını düzenli olarak yaktığından ve nihayetinde karıncayiyen yaşam alanlarını etkilediğinden habitatlarının kaybı büyük bir tehdittir. Bazı insanlar onları yemek için avlarken, diğerleri karıncayiyenleri zararlı olarak gördükleri için öldürürler. Brezilya Cerrado Biome’de, çoğu karayolu trafiğinde ölmüştür. Pumalar ve jaguarlar da onların doğal avcılarıdır.

Karıncayiyen Popülasyonu

Dev karıncayiyen popülasyon sayıları, öncelikle habitat kaybı ve insanlar tarafından aşırı avlanma nedeniyle azalmaktadır. Raporlar, sayılarının yaklaşık 5.000 ila 10.000 civarında kaldığını gösteriyor. IUCN’ye göre, tamandualar ve ipeksi karıncayiyenlerin sayıları nispeten çoktur, ancak herhangi bir nüfus tahmini mevcut değildir.

Karıncayiyenleri ne yer?

Karıncayiyen türleri nerede yaşadıklarına bağlı olarak pumalar, jaguarlar, büyük yılanlar, baykuşlar, şahinler ve kartallar tarafından avlanır.

Karıncayiyen karıncaları yer mi?

Elbette yaparlar ama her tür karıncayı yemiyorlar. Genellikle güçlü kimyasal sinyallere sahip karınca türlerinden kaçınırlar.

Karıncayiyenler insanlara saldırır mı?

Genellikle diğer karıncayiyenlerden uzakta, yalnız bir yaşam tarzı yaşamayı tercih ettikleri için arkadaş canlısı değillerdir. Çiftleşmeye bile kayıtsız kalabilirler. İnsanlara saldırmazlar.